TODOS LOS CAMINOS CONDUCEN A TI  (así dice en el grafiti)




Ya me despido por fin de esa Atenas anarca y decadente...
Venía aquí hace tiempo
Antes del yugo del amor,
antes de los hijos.
En aquella época mis alas eran blancas.
Las alas se deshicieron y quedó mi espalda aterida, 
helada.

Caminando por las calles de Exargeia siento de nuevo que mis alas crecen,
crecen con fuerza pero son negras.
Negras y abismales, tejidas con pasión y libertad.
Libertad.
Libertad, hija perdida,

tuve que conquistar mi cuerpo
 ocupado.

Para encontrarnos de nuevo, cara a cara


Έχω να πω αντίο σε αυτή την ξεπεσμένη αναρχικη Αθήνα ...
Ερχόμουνα εδω χρονια πριν
Πριν από το ζυγό της αγάπης,
πριν από τα παιδιά.
Εκείνη την εποχή είχα άσπρα φτερά.
Τα φτερά κατέρρευσαν και έμεινε η πλάτη μου παγομένη.

Περπατώντας στους δρόμους της Εξάρχειας μεγαλώνουν ξανά τα φτερά μου,
αλλά τωρα είναι μαύρα.
Μαύρα και αβυσσαλέα, υφασμένα με το πάθος και την ελευθερία.
Ελευθερία.
Ελευθερία! χαμενη μου κόρη.
Βρισκομαστε ξανά για να αντιστεκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο.
Για να είμαι μαζί σου, έπρεπε πρώτα να κατακτήσω το σώμα μου.